ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΚΕΙΜΕΝΟ 27

1 

Αγαπητοί μου αδελφές και αδελφοί, 

Συνέχεια επί της γεννήσεως και βαπτίσεως των βρεφών. 

Την όγδοη ημέρα της γεννήσεως διαβάζεται από τον Ιερέα ευχή σφραγίζοντάς το δια του Σταυρού δίνοντάς του όνομα σύμφωνα με την τάξη του Ευχολογίου. Το βρέφος όπως είπαμε την ογδόη ημέρα προσάγεται πάρα της μητρός αυτού προ τον πυλών του Ναού σε περιπτώσεις που η μητέρα αδυνατεί τότε η προσαγωγή αυτή γίνεται δια ενός άλλου προσώπου συνήθως από γυναίκα αυτό προ των πυλών του Ναού. Εκεί διαβάζεται η ευχή διότι στο Ναό θα εισέλθει με τον εκκλησιασμό του την τεσσαρακοστή μέρα. 

Ο ιερεύς σφραγίζει με το Σταυρό το βρέφος που λαμβάνει το όνομά του. Αναγνωρίζεται έτσι εκκλησιάστηκα η προσωπική ετερότητα του, που δεν χάνεται με την είσοδο του στην Εκκλησία. Αυτό ακριβώς περικλείει η σχετική Ευχή. 

«Κύριε ο Θεός ημών Σημειωθήτω το φως του προσώπου Σου επί τον δουλών σου (τάδε) και σημειωθείτε ο Σταυρός του μονογενούς Σου Υιού εν τη καρδία και τους διαλογισμούς αυτού εις το φυγείν την ματαιότητα του Κόσμου και πάσαν πονηρά επιβουλή του εχθρού ακολουθεί δε τα προστάγματα σου. Και δως Κύριε ανεξάρτητον μείνε το ονομάσου το Αγίων επ’ αυτού συναρτώμενων εν καιρώ ευθέτω τη Αγία σου Εκκλησία και τελειωμένων δια των φρικτών μυστηρίων του Χριστού Σου».  

 Η τελετή αυτή ονομάζεται « ονοματοθεσία» και αντιστοιχεί στην « ονοματογραφία». Το βρέφος θα προσέλθει στο βάπτισμα με το όνομα του, το οποίο προερχόμενο από το αγιολόγιο της Εκκλησίας και θα λειτουργεί ως καθοδηγητικό πρότυπο στη ζωή του με τη ζωή του Αγίου που θα φέρει το πονόματου. Την τεσσαρακοστή η μέρα το βρέφος προσάγεται πάλι στο Ναό για να εκκλησιασθεί, και να αρχίσει την εκκλησιαστική ζωή του. 

Κάτι που αντιστοιχεί στην έναρξη της κατηχήσεως των ενηλίκων (όπως διευκρινίζεται στον έβδομο κανόνα της Δευτέρες οικουμενικής Συνόδου) 

Η σχετικά σύντομη ακολουθία φέρει τον τίτλο « Εύχαι εις Γυναίκα Λεχώνα μετά τεσσαράκοντα ημέρας» 

 Κατά τη σχετική οδηγία το βρέφος προσάγεται πάλι στο Ναό ως αρχή του ἵνα εισαχθεί εις την Εκκλησία. 

Στην καταγραφή αυτών αναφέρονται και τα ονόματα των προσώπων τα οποία κατά τεκμήριο θα οδηγούν τον νέον άνθρωπο στην οδό του Κυρίου. Προσάγεται πάρα της Μητρός ήδη κεκαθαρμένη παρόντος και του μέλλοντος αναδόχου κατά το Βάπτισμα. Έτσι εμφανίζεται στο προσκήνιο και ο ανάδοχος, και προδιαγράφεται ο ουσιαστικός του ρόλος, στην πνευματική πορεία του νέου χριστιανού 

Οι Ευχές αναφέρονται πρώτα στη Μητέρα που μετά τη σωματική, λαμβάνει και την πνευματική κάθαρση της.  

« Σου δεόμεθα και σε παρακαλούμε Ην τω Σω θελήματι διέσωσα ς την δούλη σου (τάδε) καθαρισόν από πάσης αμαρτίας και από παντός ρύπου προσερχομένη τη αγία σου Εκκλησία ι να ακατάκτητος αξιωθεί να μετάσχει των αγίων σου μυστηρίων».  

 Αμέσως ο λόγος στρέφεται στο βρέφος και χαράσσεται η πορεία του. 

« Και το εξ αυτής τεχθέν παιδιών ευλόγισον, αύξησον, αγίασον, συνεσόν, σωφρόνισον, καλοφρόνισον, ότι συ παρήγαγες αυτό και έδειξας αυτό το φως το αίσθημα τον ἵνα και του νοητού καταξιωθεί φωτός εν καιρώ, προόρισες και συγκαταρίθμησής τη αγία σου ποίμνη.  

Ενδιαφέρουσα είναι στη συνέχεια η Χρησμολογική θεμελίωση «Κύριε ο Θεός ημών ο εν τεσσαράκοντα ημέρες βρέφος τω νομικό Ναό προσαχθείς υπό Μαρίας της απειρόγαμου. Και αγίας Μητρός σου. 

Και το προσαχθέν τούτο το βρέφος εμφανισθήναι σοι τω πάντων ποιητής ευλογήσον και εις παν έργον αγαθόν και σοι ευαρεστών αύξησον ἵνα καταξιωθεί του αγίου βαπτίσματος τύχη της μερίδας των εκλεκτών της βασιλείας σου και αδιαιρέτου Τριάδος». 

2 

Η τελετή κλίνη με την προσαγωγή του βρέφους εν τω μέσω του Ναού και προ των πυλών του θυσιαστηρίου. Ο Ανάδοχος προσκυνήσας τρείς την εικόνα του Κυρίου παίρνει το βρέφος από τον ιερέα και εξέρχεται του Ναού.  

 Να σημειωθεί ότι προτιμότερο είναι ο ανάδοχος να είναι του ιδίου φύλου με το βρέφος. Με τα παραπάνω το βρέφος ετοιμάζεται πνευματικά για να εισέλθει στο εκκλησιαστικό σώμα και να μπορεί δια των αγίων μυστηρίων να ζει τη ζωή του Χριστού, να δέχεται την αγιαστική και σωστική χάρη του, να εν χριστώνει συνεχώς τη ζωή του, στην αιωνιότητα και μεταβάλλοντας σε αιωνιότητα κάθε στιγμή της ζωής του. Για το μυστήριο του βαπτίσματος προτάσσονται στο ευχολόγιο. « Κανόνες των αγίων Αποστόλων και των θείων Πατέρων ( Μ, Ζ- Μ,Θ- -Ν, Αποστολικοί κανόνες και Ζ, κανόνων της Β- οικουμενικής Συνόδου». 

 Οι κανόνες αυτοί απαντούν σε αιρετικές προκλήσεις και καθορίζουν το αληθινό βάπτισμα της Εκκλησίας ( Τριπλή κατάδυση και ανάδυση, ως μετοχή στο Θάνατο και την ανάσταση του Χριστού). 

Και τις εκκλησιολογικές προϋποθέσεις του και απορρίπτοντας τις συνδεόμενες με αυτό αιρετικές κακοδοξίες. 

Αυτή η τάξη των όσων αναφέρονται, καθορίστηκαν από τους Αγίους Αποστόλους και εφαρμόστηκαν στην Εκκλησία με τις υποδείξεις των οικουμενικών Συνόδων. 

Αποτελώντας μέρος της εκκλησιαστικής παραδόσεως για πάρα πολλούς αιώνες και η ορθοδοξία ανθούσε. Από τον προηγούμενο αιώνα που οι προοδευτικές αντιλήψεις αρχίσαν να κυριαρχούν στο χώρο της Ιεραρχίας καταργώντας τις αρχές και την παράδοσή της Εκκλησίας, Εδραιώνοντάς την εκοσμίκευση της ιεραρχίας και το έργο του αποχριστιανισμού, αυτού του τόπου καλά κρατεί. Αυτός εδώ ο τόπος υπήρξε το κέντρο του ορθόδοξου χριστιανισμού, αυτό ήταν έργο ανθρώπων πιστών με συνέπεια στο καθήκον και την αποστολή του λειτουργήματος που επιτελούσαν και ήταν υπερήφανη που κατείχαν την αποστολική διαδοχή φροντίζοντας να εφαρμόζουν τον τρόπο της ζωής τους και τις ενέργειες τους, με αυτές αυτών που είχαν διαδεχθεί . 

Οι σημερινοί εκοσμικευμένη ιεραρχία δεν έχει κανένα γνώρισμα αυτών τον οποίον επαίρονται ότι είναι διάδοχοι. Για αυτό και σήμερα η υπάρχουσα ιεραρχία δεν έχει κανένα γνώρισμα μα αυτό που έπρεπε να είναι αυτό το αποδεικνύουν οι καρποί του έργου τούς.  

 Το Βάπτισμα είναι αναγκαίο να γίνεται με όλες τις τυπικότητες που έχει καθορίσει η Εκκλησία. Δυστυχώς όλα έχουν ανατραπεί και τις τρείς καταδύσεις της έχουν καταργήσει. Για  πιά βάπτιση μιλάμε; 

Το ότι είναι ανάγκη να τηρείται η παράδοση της Εκκλησίας δεν είναι απλός μια τυπική ένταξη του ανθρώπου στην εκκλησιαστική κοινωνία ή την απόκτηση κάποιων νομικών δικαιωμάτων. Αλλά για την εξασφάλιση του ανθρώπου, σε συμμέτοχη στη μεταδιδόμενη από το μυστήριο του βαπτίσματος που η Θεία χάρη, του ανοίγει τον δρόμο προς την εν Χριστώ τελειότητα ( Ματθαίου-5-48- Εφεσίους -5-1)  

 Το Βάπτισμα δίνει στον άνθρωπο να διάγει ζωή εκφραζόμενη με ανιδιοτελή αγάπη και τη συμμετοχή στη ζωή και την αλήθεια του Θεού με μια Θεοκεντρική υπαρξιακή σχέση. 

3 

Καρπός της πτώσεως του πρώτου ανθρώπου υπήρξε η είσοδος στο κοσμικό πνεύμα και υποταγή στη βούληση του διαβόλου και την αμαρτία, με αποτέλεσμα το Θάνατο. 

«Εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθε εφ’ ω πάντες ήμαρτον Ρωμαίους -5-12». 

Άνθρωπος και κτίση υποτάχθηκαν στο θάνατο και τη φθορά (Ρωμαίους-8-20-22-) 

Υπό την εξουσία του διαβόλου, κατά την πατερική, τεκμηριωμένη παρατηρήση, ο άνθρωπος δεν αποθνήσκει διότι είναι ένοχος της αμαρτίας του Αδάμ, άλλα ως υποτελής εις την δύναμη του διαβόλου, δια του θανάτου και των συνέπειων, πράττει το θέλημα του διαβόλου. Ο ατομικισμός είναι η αναγκαία συνέπεια της πτώσης, ως και νέκρωση της ανιδιοτελούς αγάπης που θυσιάζεται στην ενστικτώδη αναζήτηση της αυτό-ικανοποιήσεως και ατομικής ευδαιμονίας. 

Η δουλεία του ανθρώπου στο θάνατο και την φθορά που επιφέρει η αμαρτία είναι τόσο ισχυρή ώστε να αναβοά ο Απόστολος Παύλος  

«τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου Ρωμαίους- 7-24». 

Η δια του βαπτίσματος είσοδος του ανθρώπου στο σώμα του Χριστού τον καταξιώνει σε κοινωνό της νίκης Του πάνω στο θάνατο, το διάβολο και την αμαρτία με το θάνατο και την ανάστασή Του(Εβραίους 2-14). 

Ο Χριστός ελευθερώνει τον άνθρωπο από την τυραννική εξουσία του θανάτου, ώστε να μπορεί να αγωνίζεται μέσα στην Εκκλησία για την τελείωση, και τη Θεώση του. Το Βάπτισμα δεν είναι απλή απαλλαγή από την ενοχή της αμαρτίας των πρωτόπλαστόν, αλλά πολύ περισσότερο απελευθερώνει των άνθρωπο από την εξουσία του διαβόλου, και την αμαρτία, νίκη πάνω στον ατομισμό, μέσω του βαπτίσματος συντελείται η είσοδος του νέο φωτίστου σε κοινωνία με την Εκκλησία, στην οποία θα δίνεται αδιάλειπτος η μάχη του για την τελική νίκη πάνω στο διάβολο και την αμαρτία για την αυθεντική ενσωμάτωση του στην κοινωνία των τέκνων του θεού (Ιωάννου-1-12). 

Η αποκατάσταση δε της μετοχής του πιστού στην εν χριστώ ζωή συντελείται με τον καθαρμό της κτίσεως που , «Συνοδίνοι και συ στενάζει στην πτώση της μαζί με τον άνθρωπο Ρωμαίους -8-22». 

 Στο επόμενο η συνέχεια. 

Υ. Γ.  

Οι  Γραφές της Εκκλησίας λένε ότι, ο μη,  τηρών τις εντολές των ιερών κανόνων ασκεί εξουσία επί της Εκκλησίας. 

Εκκλησία ίσων Σώμα Χριστού, ο οποιοσδήποτε παρεκκλίνει από αυτά πού επιτάσσουν οι γραφές, από μονός του θέτει εαυτών έκτος Εκκλησίας, σε πνευματικό επίπεδο. Για αυτό και λένε ξεκάθαρα, Επί κατάρατος στις προσθέσει η αφαιρέσει και εν (Ι ,Ω τα) από το βιβλίο του νόμου. Η Εκκλησία δεν διοικείτε  με νομούς άλλα με  κανόνες το ότι γίνεται  αναφορά  σε νόμους, γίνεται για να τονιστεί το απαραβίαστο τον κανόνων.